دل کـه آشفته روى تو نبـــــاشد، دل نیست آنکـــــــــه دیوانه خال تو نشد، عاقل نیست
مستــــى عاشق دلباخته از باده تــــوست بجــز این مستیم از عمر، دگر حاصل نیست
عشق روى تــــــــو دریـــن بادیه افکنــــد مرا چه تــوان کرد که این بادیه را ساحل نیست
بگــــــــــذر از خـــویش اگر عاشقِ دلباخته اى که میـــان تو و او، جز تو کسى حایل نیست
رهرو عشقى اگر، خــرقـــه و سجــــــّاده فکن که بجــز عشق، تو را رهرو این منزل نیست
اگر از اهل دلــــى صــــوفى و زاهـــــــد بگذار که جـــز این طایفه را راه درین محفل نیست
برخَمِ طــــــــــــــــــرّه او چنگ زنـم، چنگ زنان که جز این حـــــــــاصل دیوانه لایعقل نیست
دست مـــن گیر و از این خرقه سالوس، رهان که در این خــــرقه بجز جایگــه جاهل نیست
علم و عــــــــــرفان به خــــــرابات ندارد راهى که به منزلگـــــــــه عشّاق ره بــاطل نیست