تعبیر عمومی قرآن از زیبایی همهی هستی، حاصلِ جمع دو آیهی شریفه است که در یکی میفرماید: خداوند آفرینندهی همه چیز است؛ "الله خَـلق کلِّ شیءٍ"(1) و در آیهی دیگر میفرماید: هر آنچه را خداوند آفرید به زیباترین شکل درآورد؛ "الذی أَحسن کل شیءٍ خَلَقه"(2). نتیجهی این دو آیه، آن است که هر شیئی که در نظام هستی یافت میشود، زیباست.این تعبیر دربارهی هیچ موجودی غیر از انسان، به صورت ویژه نیامده و در سراسر قرآن کریم، هیچ گل و گیاه یا حیوانی به تنهایی با وصف زیبایی ستوده نشده است؛ اما دربارهی انسان، گاهی میفرماید: انسان را نه تنها زیبا بلکه در زیباترین شکل ممکن آفریدیم؛ "لقد خلقنا الإِنسَـن فی أَحسن تقویمٍ"(3) و گاهی با اشاره به سیرِ آفرینش انسان در دو قلمرو جسم و جان، خود را به وصف زیباترین آفریدگار میستاید؛ "فتبارک الله أحسن الخَـلقین"(4) و این آیه با مفهوم التزامی، دلالت دارد که انسان، احسن المخلوقین یعنی زیباترین آفریدههای خداست. گاهی نیز با اشاره به صورتگری خدا دربارهی انسان میفرماید: خداوند شما را به زیباترین صورت آراست؛ "و صَوَّرکم فأحسَنَ صُوَرکم".(5)
1 ـ سورهی رعد، آیهی 16؛ سورهی زمر، آیهی 62.2 ـ سورهی سجده، آیهی 7.3 ـ سورهی تین، آیهی 4.4 ـ سورهی مؤمنون، آیهی 14.5 ـ سورهی تغابن، آیهی 3.مأخذ: (تفسیر موضوعی، ج 15، ص 250)