نبوت مقامی و تشریعی
خداوند به بندگان خود لطف نموده، لذا نبوت عامه ای را که تشریع در آن نیست، برایشان باقی گذاشته است.
شیخ (اکبر محی الدین ابن عربی) در فتوحات نبوت را به نبوت مقامی و نبوت تشریعی تقسیم می کند که نبوت مقامی هیچ گاه قطع نمی شود. چون مظهر اسم ولی و مصداق «انی جاعل فی الارض خلیفه» است و آن نبوت مقامی را در این جا به نبوت عامه تعبیر کرده است، چون این نبوت برای همه هست، برای عامه ی بنی آدم.
و نیز برای عباد نصیبی از تشریع باقی گذاشت و فرمود« «العلماء ورثه الانبیاء»، لکن به حسب اجتهادشان. نه این که از حق تعالی بدون واسطه یا به واسطه ی ملک به نحو وحی تشریعی اخذ کنند، زیرا آن مخصوص انبیاء است.
پس اولیای عارف، وارث انبیاء در معارف و حقایقند و علمای مجتهد وارث انبیاء در تشریع اند به سبب اجتهادشان، پس اولیاء ورثه ی باطن انبیاء اند و علماء ورثه ی ظاهر انبیاء و برای علماء میراث در تشریع نیست مگر در آن احکامی که اجتهاد کرده اند و آنکه هم ولی و هم عالم است، وارث مقام جمیع انبیاء است.
سدره المنتهی فی تفسیر قرآن المصطفی- علامه حسن زاده آملی