علامه جعفری :
«فلسفه حیات و هدف آن را از کسانی بپرسیم که نبض حیات واقعی آنها
علامه جعفری در بروز حالات عاطفی و روشهای اخلاقـی، به گونهای رفتار مینمود که در حالت تزاحم این دو، بر حسب مقتضیات پیـش آمده مثلاً گاهی وفای به عهد را بر شدیدترین روابط عاطفی ترجیح میداد.
به عنوان نمونه یکی از دخترانش که در تلاشهای علمی و فکری پدر نقش مؤثری به عهده داشته، و از مسائل خصـوصی و خانوادگی گرفته، تا تشکیل درس و مباحثه و کنفرانسها، مشاور ایشان بود، در حدود چهل سالگی دار فانی را وداع گفت و پدر را در سوگ خویش نشاند. ایشان به هنگام درگذشت وی گفت: من وزیرم را از دست دادم.
اما با وجود آنکه او به دخترش علاقهای وافر داشت و در برنامههای علمی آموزشی یارش بود، هنگامی که در اندوه سنگین و جانکاه فقدان وی به سر میبرد، و هنوز جنازهاش را به آغوش خاک نسپرده بودند، در جمع دانشجویان و محققان حضور یافت و برای اجابت دعوت و وفای عهد، در وقت مقرر، به ایراد سخـن پرداخت. این شیوه شگفت، شکوه و عظمت روح وی را به اثبات میرساند، زیرا در تلاقی وفای به عهد و حضور در یک محفل علمی با رخداد چنین واقعه تأثرانگیز و ضربه عاطفی ناشـی از آن، ترجیح میدهد افراد را در انتظار نگذارد و به سخنرانی بپردازد.
این مرد بزرگ در عرصه? عمل نیز همواره ناشر بزرگ کرامت بود، و صفایش با یک برخورد ساده و عاری از تکلف، روح پرشور انسانها را به زیبایی صیقل میداد.