« نیایش امام علی (ع) در نهج البلاغه »
خدایا ! از من در گذر آنچه را از من بدان داناتری ، و اگر بار دیگر بدان باز گردم تو نیز به بخشایش باز گرد.
خدایا ! آنچه از اعمال نیکو که تصمیم گرفتم و انجام ندادم ، ببخشای .
خدایا ! ببخشای آنچه را که با زبان به تو نزدیک شدم ؛ ولی با قلب آن را ترک کردم .
خدایا ! ببخشای نگاه های اشارت آمیز و سخنان بی فایده و خواسته های بی مورد دل و لغزش های زبان را .
خدایا ! تویی ، سزاوار ستایش های نیکو و بسیار و بی شمارتو را ،
اگر تو را آرزو کنند ، پس بهترین آرزویی ، و اگر به تو امید بندند ، بهترین
خدایا ! درهای نعمت بر من گشودی که زبان بر مدح غیر تو نگشایم و بر این نعمت ها غیر از تو را ستایش نکنم ، و زبان را در مدح نومیدکنندگان و آنان که مورد اعتماد نیستند ، باز نکنم .
خداوندا ! هر ثناگویی از سوی ستایش شده ، پاداشی دارد . بر تو امید بستم که مرا به سوی ذخائر رحمت و گنج های آمرزش آشنا کنی .
خدایا ! این بندة توست که تو را یگانه می خواند ، و توحید و یگانگی تو را سزاست ، و جز تو کسی را سزاوار این ستایش نمی داند .
خدایا ! مرا به درگاه تو نیازی است که جزفضل تو جبران نکند ، و آن نیازمندی را جز عطا و بخشش تو به توانگری مبدل نگرداند ، پس در این مقام ، رضای خود را بر ما عطا فرما و دست نیاز ما را از دامن غیر خود کوتاه گردان ، که تو بر هر چیزی توانایی .